Błona komórkowa mięśnia sercowego jest błoną półprzepuszczalną.Podczas spoczynku pewna liczba dodatnio naładowanych kationów jest umieszczona na zewnątrz błony.W błonie ułożona jest taka sama liczba ujemnie naładowanych anionów, a potencjał pozabłonowy jest wyższy od błony, co nazywamy stanem polaryzacji.W spoczynku kardiomiocyty w każdej części serca są w stanie spolaryzowanym i nie ma różnicy potencjałów.Krzywa potencjału śledzona przez rejestrator prądu jest prosta, która jest linią ekwipotencjalną elektrokardiogramu powierzchniowego.Gdy kardiomiocyty są stymulowane z określoną intensywnością, zmienia się przepuszczalność błony komórkowej i w krótkim czasie do błony przenika duża liczba kationów, przez co potencjał wewnątrz błony zmienia się z ujemnego na ujemny.Ten proces nazywa się depolaryzacją.Dla całego serca, potencjalnej zmiany kardiomiocytów z depolaryzacji sekwencji wsierdzia na nasierdziową, krzywa potencjału śledzona przez rejestrator prądu nazywana jest falą depolaryzacji, czyli załamkiem P i komorą przedsionka na powierzchni elektrokardiogramu załamka QRS.Po całkowitym usunięciu komórki błona komórkowa rozładowuje dużą liczbę kationów, powodując zmianę potencjału w błonie z dodatniego na ujemny i powrót do pierwotnego stanu polaryzacji.Proces ten jest wykonywany przez nasierdzie do wsierdzia, co nazywa się repolaryzacją.Podobnie zmiana potencjału podczas repolaryzacji kardiomiocytów jest opisywana przez rejestrator prądu jako fala polarna.Ponieważ proces repolaryzacji jest stosunkowo powolny, fala repolaryzacji jest mniejsza niż fala depolaryzacji.Elektrokardiogram przedsionka jest niski w fali przedsionkowej i jest pochowany w komorze.Na powierzchni elektrokardiogramu fala polarna komory pojawia się jako fala T.Po repolaryzacji całych kardiomiocytów stan polaryzacji został ponownie przywrócony.Nie było różnicy potencjałów między komórkami mięśnia sercowego w każdej części, a elektrokardiogram powierzchniowy rejestrowano do linii ekwipotencjalnej.
Serce to trójwymiarowa struktura.Aby odzwierciedlić aktywność elektryczną różnych części serca, w różnych częściach ciała umieszcza się elektrody, które rejestrują i odzwierciedlają elektryczną aktywność serca.W rutynowej elektrokardiografii umieszcza się zwykle tylko 4 elektrody odprowadzeń kończynowych i odprowadzenia piersiowe od V1 do V66 i rejestruje się konwencjonalny 12-odprowadzeniowy elektrokardiogram.Pomiędzy dwiema elektrodami lub między elektrodą a środkowym końcem potencjału powstaje inny przewód, który jest podłączony do dodatniego i ujemnego bieguna galwanometru elektrokardiografu przez przewód doprowadzający, aby rejestrować aktywność elektryczną serca.Między dwiema elektrodami powstaje dwubiegunowy przewód, przy czym jeden przewód jest biegunem dodatnim, a drugi biegunem ujemnym.Dwubiegunowe odprowadzenia kończynowe obejmują I odprowadzenie, II odprowadzenie i III odprowadzenie;pomiędzy elektrodą a środkowym końcem potencjału tworzy się jednobiegunowy przewód, przy czym elektroda wykrywająca jest biegunem dodatnim, a środkowy koniec potencjału jest biegunem ujemnym.Środkowy koniec elektryczny to Różnica potencjałów zarejestrowana na elektrodzie ujemnej jest zbyt mała, więc elektroda ujemna jest średnią sumy potencjałów przewodów pozostałych dwóch kończyn z wyjątkiem elektrody sondy.
Elektrokardiogram rejestruje krzywą napięcia w czasie.Elektrokardiogram jest zapisywany na papierze współrzędnych, a papier współrzędnych składa się z małych komórek o szerokości 1 mm i wysokości 1 mm.Odcięta reprezentuje czas, a rzędna reprezentuje napięcie.Zwykle rejestrowany przy prędkości papieru 25 mm/s, 1 mała siatka = 1 mm = 0,04 sekundy.Napięcie rzędnych wynosi 1 mała siatka = 1 mm = 0,1 mv.Metody pomiaru osi elektrokardiogramu obejmują głównie metodę wizualną, metodę mapowania oraz metodę przeglądania tabeli.Serce wytwarza wiele różnych wektorów galwanicznych w procesie depolaryzacji i repolaryzacji.Wektory pary galwanicznej w różnych kierunkach są łączone w wektor, aby utworzyć zintegrowany wektor EKG całego serca.Wektor serca to trójwymiarowy wektor z płaszczyznami czołową, strzałkową i poziomą.Powszechnie stosowanym klinicznie jest kierunek częściowego wektora rzutowanego na płaszczyznę czołową podczas depolaryzacji komór.Pomóż ustalić, czy aktywność elektryczna serca jest prawidłowa.
Czas publikacji: 24 sierpnia-2021